موتور «آپولو» که نزد مهندسان ناسا با عنوان « F-6049» شناخته شده، قرار بوده در سال 1969 به رانش آپولو 11 به مدار کمک کند که در آن نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز برای اولین بار به ماه سفر کردند.

با وجود موفقیت‌هایی در اجرای این تصمیم، این موتوربه دلیل مشکل فنی در جریان آزمایشی در می‌سی‌سی‌پی بر زمین نشانده شد.

موتور F-6049 بعدها به موسسه اسمیتسونین منتقل شد که برای سالها در آن سکونت داشت و اکنون مهندسان در حال یادگیری کار با سیستمهای فنی و پیشرانهایی هستند که پیش از آغاز برنامه شاتل فضایی ناسا در سال 1981 مورد استفاده نبودند.

مهندسان مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا، مجموعه‌ای از 11 پرتاب آزمایشی را بر روی ژنراتور گازی موتور انجام دادند که یک موشک جت مانند با قابلیت تولید 13600 کیلوگرم فشار بوده و به عنوان آغازگر موتور مورد استفاده بوده است.

آنها اکنون می‌خواهند ببینند که آیا نسخه نسل آینده موتور آپولو می‌تواند فشار بیشتری را تولید کرده و با یک دریچه گاز برای کاوشهای فضای عمیق مورد استفاده قرار بگیرد.

هیچ برنامه‌ای برای ارسال این موتور قدیمی به فضا وجود نداشته اما می‌تواند یک مدل برای نسل آینده موتورهای حاوی بخشهایی از طراحی آن باشد.

این موتور 5.5 متری از نگاه ناسا، یک موتور F-1 نام دارد. در ماموریت‌های ماه، پنج موتور F-1 در پایه سیستم 110 متری ساترن 5 قرار داشته و با هم برای پرتاب این موشک از زمین به مدار روشن می‌شدند.

در پرواز آزمایشی جدید ناسا تنها یکی از این موتورها یعنی ژنراتور گاز مورد استفاده قرار گرفت که نیروی دستگاه برای پمپاژ سوخت به محفظه اصلی موشک را تامین می‌کرد.

این موتور مانند F-1 به تولید شعله نارنجی یا ابرهای دود نپرداخته اما صدای آن بسیار زیاد و کرکننده بود.این دستگاه یک توده تولید کرد که شبیه به یک چراغ جوشکاری به اندازه دو اتوبوس بود که یک ناحیه علفزار را به آتش کشید.

یک موتور F-1 با استفاده از سوخت ترکیبی اکسیژن مایع و نفت سفید می‌تواند بیش از 680 کیلوگرم فشار را تولید کند.